Algrímur fylgir mér venjulega eftir eins og skugginn þegar ég er heima. Þess vegna verður hann pirraður þegar ég fer í sturtu, því að þá verður hann að húka hjá sturtunni og bíða þess að ég ljúki mér af. Annað tilhlökkunarefni fyrir hann er að þegar sturtunni lýkur verður eftir smá vatn í baðkarinu sem hann getur lapið af. Því miður kom það honum illa í morgun að óvenju mikið vatn hafði safnast saman; mig grunar að smávegis stífla hafi myndast í niðurfallinu, en það er önnur saga. Algrímur var sum sé fljótur að stökkva til og ofan í baðkarið, beint ofan í vatnið.

Það skondasta við þetta var að hann gerði ekkert í þessu. Hann stóð bara með lappirnar í vatninu þangað til ég sá aumur á honum og tók hann þaðan. Ég hef einu sinni áður séð kött detta ofan í baðkar, og þá var eins og hann hefði aldrei snert vatnsyfirborðið – hann rauk bara strax í burtu á einhvern yfirnáttúrulegan hátt. Algrímur virðist hins vegar hafa orðið fyrir svo miklu áfalli að hann gat sig hvergi hrært. Nema þá að honum finnist gaman að busla í vatni, en miðað við fyrri athuganir mínar er það ólíklegt.